De dag die je hoopte dat zou komen is eindelijk hier
Bij elke dochter dacht onze vader, weer geen opvolgend gildelid, maar als trouwe supporters stonden wij als gezusters Hartman elk jaar papa aan te moedigen onder de schietboom. En 2 jaar geleden kwamen er geruchten dat er misschien vrouwen toegelaten zouden worden tot het gilde. Wij konden ons geluk niet op.
Nog voordat het officieel rond was werden er al mailtjes gestuurd hoe we ons aan konden melden. En de discussie thuis werd gestart:”schiet je mee?”, want dat we allemaal lid zouden worden was een uitgemaakte zaak. En vandaag was het zover: met klamme handjes (van de warmte) staan we klaar met een kaars in ons handen tot we achter het korps aan mogen naar de Gildeboom.
Na een toespraak van Kees Wantenaar over dit bijzondere moment, zijn we dan eindelijk aan de beurt om onze belofte af te leggen. Na een duidelijke: “Ja, dat beloof ik” en het afdragen van de kaars aan pastor Wies Sarot worden we welkom geheten.
Het is eindelijk zover: we zijn officieel gildezusters. Daar hoort een drankje bij dus na het uitdelen van de kruukjes Melm, is het tijd voor een biertje bij de tent!
Tot volgende week bij de schietboom, waar het volgende doel wordt: een Hartman als nieuwe Gildekoning!
Groetjes Linetta, Joriene, Marinda, Thalina en Dorienke Hartman
--
Al sinds ik een jaar of 7 was, liep ik al rond over het gildeterrein. Ik woonde toen net een paar jaar in Soest en ging met mijn ouders mee naar het gilde, die waren gevraagd te komen door mijn oudoom Ton (voormalige bode). Met een bandje voor de kinderspelen, kijken bij mijn vader die de volksspelen jureerde en familie zien en spreken die ik niet wekelijks zag.
Jaar op jaar begon ik het steeds leuker te vinden. Niet alleen het zien van alles wat er te doen was, steeds meer mensen te leren kennen en mijn vader te zien schieten voor het koningsschap, maar ook zelf te mogen helpen als vrijwilliger bij verschillende dingen. Het toppunt voor mij de afgelopen jaren was dat mijn vader, Jeroen van Hamersveld, de vogel eraf schoot en wij misschien wel het mooiste jaar van ons leven tegemoet gingen. Dit maakte het voor mij zeker: ik moet en zal lid worden!!
Na al die jaren wachten was ik nu oud genoeg om mij op te geven en officieel lid te worden. Met de mogelijkheid dat vrouwen nu lid mochten worden betekende dit namelijk dat mijn vader, moeder en ik alle drie mee mogen schieten voor her koningsschap. De ceremonie was een van de mooiste/speciaalste momenten van mijn leven.
Van de gezelligheid en lichte spanning bij aankomst, het lopen naar de vlag, de gelofte doen naar het gilde en het overdragen van de kaars aan de pastor en het vervolgens mijn nieuwe lidmaatschap vieren met kruukje Melm en later bier. Dit met mijn familie om mij heen was de kers op de taart van een geslaagde dag en ik ben benieuwd naar het koningsschieten van volgende week.
Groetjes Rindert Ringenoldus.