Graag laten wij leden, betrokkenen, Soesters en iedereen aan het woord om verhalen te schrijven rondom het Gilde.
Vandaag een interview met René van Hal.
Naam: René van Hal
Beroep: Beleidsmedewerker ziekenhuizen en GGZ – nu gepensioneerd
Band met het Gilde:
- Koning 2002
- Ouderman van 2000 tot 2007
- Heel veel andere onderdelen betrokken en actief
Voorafgaand aan mijn tripje naar Overhees schreef ik voor mijzelf wat steekwoorden op. Ik ken René (wie niet) en naast fotograaf, (voormalig) ouderman, hobby historicus en beheerder foto-archief kwamen uit mijn pen…
Orakel (in positieve zin) en historisch geweten van het Gilde!
Een mooi uitgangspunt voor een gesprekje.
Maar beginnen bij het begin, namelijk het begin van zijn lidmaatschap.
René werd lid begin jaren ’80, een periode dat het gilde nog een besloten groep vormde, maar ook een tijd waarin veel gebeurde en die een beweging van verandering met zich meebracht.
Zijn actieve betrokkenheid begon met de ontvangst van de Deutsche Schützverein, René werd gevraagd dit te begeleiden vanwege zijn kennis van de Duitse taal (1982). Een bestuursfunctie volgde en daarna kwam de aanloop naar het Landjuweel 1987.
Toenmalig ouderman Wim Schimmel was met de Brabantse Federatie overeengekomen dat Soest het Landjuweel zou organiseren. De penningmeester had Leo Kortekaas aangetrokken om de schatkist te beheren en René werd gevraagd om organisatorisch het één en ander te regelen. Dit bleek een hele uitdaging aangezien de Federatie bepaalde ideeën had. Soest (René) vond het belangrijk zich goed te profileren, een mooi feest te organiseren en betrok ook andere verenigingen hierin.
De gemeente, die zich hiermee ook kon profileren, moest ook haar verantwoording nemen en zo kwamen er draaiboeken tot stand, werd de veiligheidsdriehoek betrokken en hiermee ging het Gilde open.
De religieuze kleur speelde mee en bij een gesprek met de dominee van de Oude kerk, zij deze man: “Blijf jezelf, dan krijg je meer respect vanuit de gemeenschap”.
Vanuit de televisiewereld waren Piet Ekel, Jan Leijendekker en Piet Daalhuizen ook betrokken en zij kwamen voortdurend met nieuwe ideeën, zo kwam ook de televisie erbij als onderdeel. Tom Bourgogne (destijds bekend regisseur) werd aangetrokken om dit te regisseren, het moest een promotie van Soest worden. Kleine verenigingen werden gekoppeld aan TV-persoonlijkheden.
Het Landjuweel 1987 was een bijeenkomst met ruim 100 gilden en dit zette Soest ook op de kaart bij de andere gilden, we kwamen in beeld in het Brabantse.
Deze enorme klus had René veel contacten opgeleverd en zo werd hij gevraagd voor diverse besturen, zoals het voorzitterschap voor de Pelgrimage-stichting. Soest vervolgde daarin haar eigen weg en organiseerde een eigen variant, ze ging naar Rome, naar Lourdes en tijdens zijn eigen koningsjaar werden Fatima en Santiago de Compostella aangedaan. In 2016 werd de laatste pelgrimage vanuit Soest gehouden naar Rome.
René heeft vele malen deze pelgrimages uitgezet en geleid, hij concludeert dat sommige deuren dicht gingen en daarna andere weer open, het was soms improviseren. Zijn doel was altijd om bijzondere plekken te bezoeken, niet de standaard toeristische plekken. Zo had het gilde een mis in de Sacre Coeur in Parijs; bijzondere plekken, bijzondere herinneringen.
In zijn koningsjaar deed het gildekorps ook voor het eerst mee aan de St. Jansprocessie te Laren, het feit dat het korps met muziek in de kerk overvendelde en buiten nog een vendelshow gaf was een doorbraak.
Dit koningsjaar (2002) was het de 1e keer dat een bestuurslid de vogel schoot en dat zorgde voor nieuwe uitdagingen. Normaal gesproken houdt de ouderman een speech en hangt de koning de mantel om, maar ja… nu was de ouderman de koning. De oplossing werd gevonden in een waarnemend ouderman. Bij officiële ceremonies, waarbij zowel koning als ouderman een rol te vervullen hadden, werd Wim van de Breemer (voorganger van René als ouderman) ingeschakeld om deze taken uit te voeren. René deed wel zelf bijvoorbeeld de ledenvergadering, etc.
Ook was René op dat moment voorzitter van de Studie-archief en tentoonstellingscommissie van de Brabantse federatie, deze functie gaf hij terug omwille van het koningschap.
René had gekozen voor echtgenoten van bestuursleden als hofdames, Fietje, de vrouw van Gijs Kok en Anneke, de vrouw van Hans Pronk.
Na het koningschieten mocht hij gelijk als koning mee op pelgrimage, want die was al in september en in hun koningsjaar viel ook hun 25-jarig huwelijksjubileum, uiteraard werden ze vereerd met een bezoek van het korps bij hen thuis.
Als ik aan Lenie bijzondere herinneringen vraag, noemt zij direct de pelgrimage, gevolgd door haar rol als invalkoningin bij Harry van der Zouwen.
Wat maakt het Gilde bijzonder?
René had altijd een dubbelrol, zo voelde hij dat… Hij was actief in de kerk, onder meer bij uitvaarten en avondwakes en daardoor had hij veel aandacht voor het sociale aspect van het gilde. Het contact met de mensen…
Als hij een weduwnaar op de Blaak zag lopen, dan kruisten de blikken elkaar en met een duimpje was er dan even erkenning en aandacht. Nee, René loopt niet op de Blaak voor het feesten, maar voor de mensen, het sociale aspect.
Toen oud-koning Ben ten Haaf overleed, waren alle “boefjes” die René kende van de “deurcontrole” aanwezig en zaten op de voorste rij en in de speech werd aangehaald dat Ben, ondanks zijn enthousiaste kroegbezoek, veel respect had voor gilde, tradities en kerk. Dit respect is wederzijds.
Tijdens deze interviews daag ik mensen ook uit om hun mening te geven. René neemt deze uitdaging aan en geeft aan dat hij het wel zou waarderen indien het verenigingsbestuur wat meer kleur laat zien tijdens de gildefeesten (georganiseerd door het stichtingsbestuur). De vereniging mag zich meer profileren op bijvoorbeeld de ledenavond en tijdens het koningschieten. René is van mening dat dit kan bijdragen aan de profilering van de vereniging want het gilde is nog steeds niet weid verbreid.
Wat mist er nu?
Je beweegt mee, dus je moet ook loslaten. Het gilde is nu wel heel geprofessionaliseerd, vroeger was alles makkelijker. Maar nee, hij mist niet echt iets.
Tradities worden ook vandaag de dag gemaakt, je moet niet continue vasthouden aan tradities van eeuwen terug. Daarmee verlies je soms mensen, maar je wint er ook terug.
Nieuwe tradities zoals de standaardruiter worden gemaakt, dit kennen we volgens de historie niet. René vindt het mooi maar is wel kritisch op de continuïteit op de lange termijn.
Nog steeds is René een bezige bij, zijn werkzame leven in de ziekenhuiswereld en GGZ (vooral als beleidsmedewerker) en daarmee ook in de politieke richting van dit metier, ligt ver achter hem, maar hij is nog intensief betrokken bij allerlei verenigingen en stichtingen. Maar ook de rol van opa vergt zijn aandacht. Lenie vraagt hem ’s ochtends steevast welke pet hij die dag op heeft.